آدولفو بیوئی کاسارس در سال ۱۹۴۰ «ابداع مورل» را می‌نویسد که از سوی محافل ادبی و بسیاری از مخاطبان، به عنوان شاهکاری در ژانرِ تخیلی شناخته می‌شود. کاسارس این رمان را به عنوان «آخرین اثر آزمایشی» ارزیابی می‌کند: «یک موضوعِ خوب داشتم، اما بیش از آن که به دنبال کشف باشم، در صدد حذف خطاها در ترکیبِ اثر بودم؛ می‌ترسیدم همه چیز ضایع شود، احساس ابتلا به طاعون داشتم، ابتلا به یک بیماریِ مُسری، هر نوع احتیاطی می‌کردم - جملاتِ بسیار کوتاه می‌نوشتم... - برای اینکه اثر را آلوده نکنم». از زمان انتشار این کتاب در فرانسه در سال ۱۹۵۲، نظرات معتبری در مورد آن مطرح شد که به ویژه می‌توان به نظرات موریس بلانشو اشاره کرد. در این اثر، پیش از هر چیز موضوعِ داستان است که موجب شگفتی خواننده می‌شود که خود را، به همراه یک مرد فراری، در جزیره‌ای در اقیانوس آرام می‌یابد؛ جزیره‌ای که به سبب یک طاعون اسرارآمیز، خالی از سَکَنه شده است. تنهایی در این‌جا مطلق است، اما ناگهان تنها ساختمان این جزیره از ساکنانی پُر می‌شود که گردش می‌کنند، صحبت می‌کنند و می‌رقصند. از نظر روای، آن‌ها «مسافرانی تابستانی هستند که از مدت‌ها پیش در مارینباد مستقر شده‌اند».