چهار داستان عاشقانه براساس شاهنامه‌ی فردوسی
«چون شب فرا رسید دل دو عاشق به تپش افتاد. هر چه لحظه‌ی دیدار نزدیک‌تر می‌گشت شور شیدایی‌شان بیش‌تر می‌شد. رودابه خود را آراسته دستور داد تا کاخ را نیز با دیبای چینی و طبق‌‌هایی که در آن عقیق و زبرجد و زر و پیروزه بود آراستند. در آب آشامیدنی گلاب ریختند و در هر گوشه‌ای گل نهادند. نرگس، بنفشه، ارغوان و سنبل.
رودابه بر بام رفته انتظار یار می‌کشید که ناگهان پهلوانی درشت‌اندام و بلندقد را پایین کاخ دید. دلش از دیدارش شاد گشت. آرزوی دربرکشیدنش داشت... رودابه گیسوان بلند تافته شده از گرد سر رها کرده از بام سوی زمین فرو می‌گذرد. گیسوان تابدار وی از بام به زمین می‌رسد. پس به زال می‌گوید کمند گیسوان گرفته بر بالای بام بیا. آواز می‌دهد به بانگ بلند که این گیسوان را برای چنین روزی نگه داشته است. زال بوسه بر گیسوان ماه می‌زند.»