اوستا، میراث مشترک فرهنگی جهانیان، کهن‌ترین سرود و نوشتار ایرانیان و نامۀ دینی مزداپرستان است. بخشهای گوناگون این‌مجموعۀ کهن، از زمانی‌درحدود نیمۀ هزارۀ دوّم پیش‌ازمیلاد به‌بعد پدیدآمد و درطول سده‌های متوالی از نسلی به نسلی‌دیگر رسید.گزارش ویراسته‌ای از «اوستا»، در شکل پذیرفتنی خود، باید گاهان پنجگانۀ زرتشت و همۀ دیگر نوشتارهای موجود اوستایی (پنج‌دفتر اوستای نو) را دربرگیرد؛ نگارشی متناسب با درون‌مایه و سبک و انشاء هریک‌از بخشهای متن اصلی و مبتنی‌بر دقّت کافی در حفظ مفاهیم اندیشگی و آموزه‌های اخلاقی و دینی و بن‌مایه‌های اساطیری و کلیدواژه‌های گاهانی و تعبیرها و اصطلاحهای اوستایی داشته‌باشد و درحدّ نخستین‌گام، با بیانی‌ساده و روان و دریافتنی، پرسشهای خوانندۀ پژوهندۀ امروزی را پاسخ‌گوید.گزارنده تکامل دانش «اوستاشناسی» را بر بنیاد پژوهشهایی‌که در خود «اوستا» و یا در «ادبیّات پارسی میانه» (وابسته به اوستا و مزدیسنا) در چند دهۀ اخیر در جهان و ایران صورت‌پذیرفته، درنظر داشته و تا آنجا که امکان‌یافته و توانسته، برداشتهای نو را –که برخی‌از آنها به‌طور نسبی و بعضی‌دیگر به‌تحقیق بر دریافتها و برداشتهای پیشین ترجیح‌دارد– درکار آورده است.
