در پانصد سال اخیر، دنیا تحولات چشمگیری به خود دیده است. اما آیا ما امروز خشنودتریم؟ آیا ثروتی را که بشر در پنج قرنِ گذشته انباشت کرده می‌توان نویدبخش سطح جدیدی از خشنودی معنا کرد؟ آیا «نیل آرمسترانگ» که رد پایش روی کره‌ی ماهِ بی‌باد و توفان همچنان دست‌نخورده باقی مانده، خشنودتر از آن شکارچی-گردآورنده‌ی ناشناسی‌ست که سی هزارسال پیش اثر دستش بر دیوارهای «غار چاوت» به جا مانده؟ اگر اینطور نیست، پس ثمره‌ی توسعه‌ی کشاورزی، شهرها، خط و نوشتن، ضرب سکه، امپراتوری‌ها، علم و صنعت چیست؟ تاریخ‌نگاران به ندرت چنین سوال‎هایی می‌پرسند، این در حالی‌ست که اکثر ایدئولوژی‌ها و برنامه‌های سیاسی کنونی، بر مبنای تعاریفی نسبتاً نادقیق و سطحی از خشنودی بشر بنا شده‌اند.