این اثر در بستر تاریخ معاصر ایران رخ می‌دهد و نویسنده درباره‌اش می‌گوید: «داستان این رمان که به‌نوعی سه فراز از زندگی یک خانواده را به تصویر می‌کشد از سال ۵۷ شروع و در سال‌های پایانی دهه‌ی هشتاد به اتمام می‌رسد که در هر بخش، یکی از اعضا این خانواده به روایت داستان می‌پردازد.» در بخشی از آغاز داستان می‌خوانیم: «پرستار در را توی صورت ارغوان بست. گفته بود نباید برود توی اتاق. صدای جیغ‌های کوتاه سهیلا را که فاصله‌شان از هم کمتر شده بود از میان ناله‌هاش می‌شنید. براش سخت بود باور کند سهیلا با آن هیکل کوچک و آن همه خون‌ریزی بتواند بچه را به دنیا بیاورد. دست کشید به فرق سرش؛ همان جا که انگار می‌سوخت و خوب نمی‌شد. موهاش به هم چسبیده بود. نگاهش افتاد به نوک انگشت‌هاش، کمی خون ماسیده رویشان بود. رفت طرف دیگر سالن. چشم‌هاش می‌سوخت از بی‌خوابی. دست‌هاش را گذاشت لب طاقچه‌ی پنجره و سر کشید توی حیاط شلوغ. یوسف نشسته بود کنار دیوار و پسربچه توی بغلش بود. درست نشسته بود زیر ردیف مهتابی‌ها. نگذاشته بود پسربچه را از بغلش بگیرند. دکتر که پلک‌های پسربچه را با نوک انگشت‌ها از هم باز کرده بود و بعد، سر تکان داده و دویده و برگشته بود توی بیمارستان، همان جا کنار دیوار جاگیر شده بود.»