عباس عبدی، روزنامه‌نگار، پژوهشگر و فعال سیاسی، یکم تیر ۱۳۳۵ در تهران به دنیا آمد. دوران دبیرستان را در مدرسه الهی گذراند و در سال ۱۳۵۳ در رشته مهندسی نساجی از دانشکده پلی تکنیک تهران فارغ‌التحصیل شد و سپس تحصیلات خود را در رشته مهندسی پلیمر در دانشگاه امیرکبیر ادامه داد. فعالیت‌های سیاسی و مذهبی را با ورود به دانشگاه آغاز کرد و مدتی در بخش اطلاعات خارجی دفتر اطلاعات و تحقیقات نخست‌وزیری مشغول به کار شد و مطالعات سیاسی اجتماعی خود را در آن مقطع آغاز کرد. چندی بعد مسئولیت دفتر پژوهش‌های اجتماعی در معاونت سیاسی دادستان کل کشور را عهده‌دار شد و به مطالعات میدانی اجتماعی پرداخت. از دیگر فعالیت‌های وی می‌توان به مسئولیت معاونت فرهنگی مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری، عضویت در شورای سردبیری روزنامه سلام و ... اشاره کرد. عبدی از مؤسسان مؤسسه‌ی پژوهشی آینده و عضو مؤسس جبهه مشارکت و سپس شورای مرکزی و دفتر سیاسی حزب و همچنین عضو هیئت مدیره‌ی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران بوده است.
جنبش دانشجویی ایران بخش مهمی از جنبش سیاسی منتهی به انقلاب است و دانشکده‌ی پلی‌تکنیک تهران (دانشگاه امیرکبیر کنونی) نیز یکی از پایگاه‌های مهم این جنبش بود که به همین دلیل نیز دوبار تا مرز انحلال پیش رفت. کتاب حاضر از یک سو دغدغه‌ی نویسنده در پاسخ به این پرسش جامعه‌شناسی تاریخی است که چرا در ایران انقلاب شد و چرا اسلامی؟ و از سوی دیگر علاقه و ایفای دین نسبت به دانشگاه پلی‌تکنیک تهران است که خود نیز عضوی از دانشجویان سیاسی این دانشگاه بوده، از این‌رو کوشیده که پاسخ به پرسش‌های دغدغه‌ی اول خود را از طریق تحلیل جنبش دانشجویی پلی‌تکنیک از بدو تأسیس (۱۳۳۸) تا پیروزی انقلاب (۱۳۵۷) به‌دست آورد. هرچند تأکید نویسنده بر بخش اسلامی این جنبش دانشجویی است ولی تا آن‌جا که شرایط و امکانات اجازه داده سایر گرایش‌ها را نیز در تحلیل خود لحاظ کرده است.
