بد نیست، هم یک «ته دنیا»ست برای اخراج همه‌ی پس‌مانده‌های سیستم طردکننده‌ای که خودمان را به زور در آن نگه داشته‌ایم، هم جایی برای این‌که مقصرها را با انگشت نشان بدهیم. دروازه جایی است برای این‌که غذا پخش کنیم و یخچال مهربانی توی پارکش بگذاریم و همین‌طور که دماغمان را گرفته‌ایم با حس عمیقی از رضایت به خانه‌هایمان برگردیم. یا حتی بدتر، از رفتن کارتن‌خواب‌هایش به کمپ شفق و کمپ‌های دیگر خوشحال شویم و «پاک شدن» محله را جشن بگیریم. می‌توان وارد گود کاسبی از دروازه‌غار شد، قدم به «بروکراسی فقرزدایی» گذاشت و قبل از فقر نان خورد. اما آیا می‌توان دروازه غار را جدا از ساختارهای کلانی که آن را ساخته‌اند، در خود جداداده‌اند و طرد و بازتولیدش می‌کنند، فهمید