کتاب «دوباره از همان خیابانها» نوشته‌ی «بیژن نجدی» است. در توضیحات پشت جلد کتاب آمده است: «بیژن نجدی در نوشتن و سرودن پر کار، اما در انتشار دادن کمتر فعال و پیگیر بود. اما همان ده داستان کوتاهی که نخستین کتاب منتشر شده‌ی او را تشکیل دادند (یوزپلنگانی که با من دویده‌اند، نشر مرکز،1373) کافی بودند تا جامعه‌ی ادبی ایران قدر او را بداند، کمیت را به جای کیفیت نگیرد، و خصلت متمایز و ممتاز داستان‌های او را تشخیص دهد. نجدی قرار بود به دیگر نوشته‌هایش هم سر و سامانی بدهد که آن‌ها را آماده‌ی انتشار سازد، اما متأسفانه دست تقدیر تحقق این امر را در حیات او میسر نساخت. در کتاب حاضر برخی از داستان‌های بازمانده از او، که به همت همسر همدل وی آماده‌ی نشر شد، گرد آمده‌اند. داستان‌های ناتمام بازمانده از او نیز در مجموعه‌ی دیگری با نام داستان‌های ناتمام انتشار یافته است.» در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «داروخانه شلوغ بود. مردی بقیه پول‌هایش را می‌گرفت. صدای سرفه می‌آمد. مرتضی شانه‌های مردم را کنار زد و خودش را به پیشخوان رساند. آقا استن دارید؟ دکتر گفت: نه، حسن‌زاده کیه؟ مرتضی گفت: خواهش می‌کنم آقای دکتر. دکتر گفت: حسن‌زاده، گفتم که نداریم. زنی دستش را از لای چادر بیرون آورد. دستی که ترک برداشته و سفیدکِ صابون لای انگشتانش پاک نشده بود. با ناخن‌های حنا گذاشته دراز شد و یک بسته دارو را گرفت. مرتضی گفت: دکتر من از کجا می‌توانم استن … دکتر گفت: شما دارید گریه می کنید؟ به خاطر استن؟ دارید گریه می‌کنید؟ پیشخوان را دور زد. مرتضی به شیشه بزرگ داروخانه تکیه کرده بود. مردم کمک کردند و مرتضی را به پستوی پشت داروخانه بردند. از موهای ملیحه آب می‌ریخت.»
