«حالا مدتی بود که از غربت برگشته بودند، ویرانه‌ها دوباره آباد شده بودند، اما مردمان آن شهر مانند ساختمان‌های آن شهر نبودند که با مالیدن مقداری سمنت و گچ و رنگ دوباره رنگ و رونق گذشته را باز یابند، آن‌ها روح داشتند، و زخم‌های روح آن‌ها خوب نمی‌شدند، همه مردم آن شهر چنین بودند، شهرشان دوباره آباد گشته بود و از آن ویرانه‌ها چیزی باقی نمانده بود، اما آوارهای روح ویران‌شان همچنان باقی بود و نمی‌شد رونق و تازگی را به روح پژمرده‌ی مردمان آن شهر بازگرداند، روح مردم آن شهر لطمه دیده بود و برای التیام آن حتا از دست زمان هم کاری ساخته نبود، مردم آن شهر زخم‌های روحشان را در پشت ساختمان‌های بلند و زیبایی که از نو ساخته شده بودند یا ساخته بودند پنهان می‌کردند و به این امید بودند که گذر زمان آن خاطرات تلخ را از ذهن و روح‌شان بزداید، اما زمان در روح آن‌ها در همان دوران‌های تلخ توقف کرده بود.»