حالا که به اين چهل و چهار داستان کوتاه نگاه می‏‌کنم، احساس می‏‌کنم هر کدام از آن‏‌ها عکس‏‌های واضحی هستند از کيفيت روح نويسنده در روزهايی که آن‏‌ها را نوشته است. اگر جسمانيت ما را دوربين‏‌های عکاسی زير نور کافی به تصوير می‏‌کشند، باری ابزار عکاسی روح، به گمانم، کلمات است. بدين‌‏گونه، اين مجموعه در نگاه من، آلبوم عکسی است با چهل و چهار قطعه عکس از روحی که کلمات، با نهايت صراحت و صميميت، در طول ساليان دراز از آن عکاسی کرده‏‌اند. کودکی، زندگی، عشق و مرگ برای من همواره دريچه‏‌های پُرنوری بوده‏‌ا‌ند که مدام روح و ذهن و دلم را آکنده از پرتوهای خود کرده‏‌اند. هميشه فکر می‏‌کردم اگر قرار باشد روزی اين دريچه‌‏ها را نقاشی کنم، به ‏ترتيب با رنگ‌‏های سپيد و سبز و سرخ و سياه رنگ‌‏آميزی خواهم کرد. اما حالا به دلايل زياد ترديد ندارم که حتا اگر اين رنگ‏‌ها را بردارم، ترتيبی نخواهند داشت؛ از آن‏‌که هر دريچه می‌‏تواند هر رنگی داشته باشد. تنها بستگی دارد کی و از چه نقطه‏‌ای به آن نگاه کنی.