«سمت شرقی کلبه» نام رمانی از محمدرضا لاهوتی، نویسنده معاصر است. در این اثر با ژانر خاصی روبه روییم که درآن چند تن از بزرگان فلاسفه، شخصیت‌های داستان‌اند و مقابله‌ی گفتمانی‌ آنها درون‌مایه اثر را شکل می‌دهد. درگیری این فلاسفه درباره چرایی و چگونه بودن زندگی است:
«مارتین ساعت‌ها روی صندلی چوبی راحتی، مقابل کلبه‌اش می‌نشیند و به یک نقطه خیره می‌شود. نقطه‌یی که هر چه بیشتر به آن خیره می‌شود ـ‌گویی‌ـ درشت‌تر می‌شود و این نگاه خیره را آن قدر ادامه می‌دهد تا نقطه به دایره‌یی بدل شود که درون آن خالی است. او به کار کرد چشم می‌اندیشد و این که چشم تربیت‌پذیر است و اکنون به درستی نمی‌داند که آیا این چشم اوست که نقطه را به دایره تبدیل می‌کند یا خِرد هم در کار است تا تفسیری چنین ارائه کند. نه این که چشم خطا می‌کند بلکه خیره شدن + تفسیر درست یا غلط از امر واقع در نظر دایره‌یی خالی را تداعی می‌کند. مارتین از خود می‌پرسد آیا گوش هم می‌تواند چنین کارکردی داشته باشد؟ یعنی مثلاً صدایی آرام و کوتاه را به صدایی مهیب و دهشتزا بدل کند، آن گونه که آدمی از خود بگریزد؟»