«نام دیگرش باد است؛ سینیور!» عنوان کتابی است از منصور علیمرادی( -۱۳۵۶)، نویسنده معاصر ایرانی که ۷ داستان کوتاه را در خود دارد.
داستان‌ «کُشتگان قلعه‌ی زنگیان»
«گفت: می‌گویند آدم نفهم به قاعده‌ی صدگاوِ کار زور داره حضرت اجل. گفتم خان! با اردوی گرسنه درنیفت، تو هنوز خیلی جوانی، جنگ، روزگار مردم آبادی را تباه می‌کند. گفتم منِ شکرالله پیرقدیمم و قدیمی نان مفت نخورده که حرف مفت بزند، حرف منِ پیرمرد را گوش بگیر. گفتم حضرت اجل! گفتم. گفتم خر که خاموش باشد، روغن هم بارِش می‌کنند خان، لگدپراندن به این لشکر غدار حماقت است، به پاگونتان قسم گفتم! قبولدار نشد که نشد. جواب داد خالو! به شب که افتادی از تاریکی نترس، جنگ بیخ حلقوم همه را گرفته، داروندار همه را تاراج می‌کنند. گفتم به‌جهندم، بهتر از این است که کشتار بشود، جوی خون به راه بیفتد مرد. تو پسر میرزاخانی، پدرت آدم با درایتی بود جوان، به زن تازه به حجله آمده‌ات رحم کن، نکرد. سرتیپ پرسید: «از من چه می‌خواهی پیرمرد؟»
شکرالله گفت: «آمده‌ام به دستبوس، هم گزارش قلعه‌ی «زنگیان» را بدهم تصدقتان گردم، هم تکلیف دارایی به‌جا مانده معین شود. دیگر که کسی به آبادی نمانده قربانتان گردم. سه روز است که من دم در این هنگ منتظر رخصتم که اجازه بدهند بیایم به دستبوسی. نمی‌دادند. می‌گفتند مگر دیدن سرتیپ کشک است که هر بیابانی بی‌سروپایی سرش را بیاندازد پایین و عین گراز از در پادگان بیاید تو؟ تا این که خودتان مرحمت کردید و من خدمت شمایم در این سراپرده.»
سرتیپ همینطور که تکیه داده‌بود به رختخواب پشت سرش، دولا شد روی منقل و گفت: «تریاک می‌کشی پیرمرد؟»
گفت: «گاهی که قلم پایم درد بگیرد جناب سرتیپ دودی می‌گیرم، ولی در حضور شما جسارت است.»
سرتیپ گفت: «پنجعلی، برای این پیرمرد چای بریز، وافور دیگری هم بیاور. آتش منقل را هم عوض کن خاکستر شده.» بعد پرسید: «نگفتی غارت کار که بود؟»