این کتاب برنده‌ی دومین دوره‌‌ی جایزه‌ی رمان اول ماندگار شده است. در توضیحات پشت جلد آمده است: «شهریار، جوان بی‌هویتی است که در کودکی، بر اثر سانحه‌ای حافظه‌ی خود را از دست می‌دهد و برای فرار از خیابان‌خوابی و آوارگی، به خانواده‌ای متمول پناهنده شده، به‌مرور فرزند آن خانواده می‌شود. گذشته گاهی همچون رویایی محو در پیش چشم‌هاش ظاهر می‌شود، اما به‌روشنی خود را به وی نشان نمی‌دهد. چندین سال بعد، فکر پیداکردن هویت واقعی، حتی افکار شهریار را در عشقی که با دختر استاد برتر دانشگاه محل تحصیلش پی‌ریزی شده، تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و او را مردد می‌کند. سرانجام در تلاش وی برای یافتن گذشته‌اش، با دیدن حادثه‌ای مشابه همان رویداد که در کودکی‌اش به وقوع پیوسته، حافظه‌اش را بازمی‌یابد.» در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «حال خوبی داشتم، سبک بودم و دلم آرام بود. بوی خوبی می‌آمد، به پلک‌هایم فشار آوردم و چشم‌هایم را با اکراه باز کردم. همه جا سپید بود و گرم. خیالم راحت شد، بالاخره مرده بودم و از بند دنیای زنده‌های بی‌وجود آزاد شده بودم.»
