رمان «چیزی به تابستان نمانده» نوشته‌ی «بهاران بنی‌احمدی» به روایت زندگی دختر جوانی می‌پردازد که در تقابل با جامعه و خانواده‌اش روزگار به سر می‌برد. ناشر درباره‌ی این کتاب آورده است: «رمان با فلاش‌بکی بزرگ آغاز می‌شود و فرم دفترچه‌ خاطراتی‌اش مخاطب را با روزگار دختری از طبقه‌ی متوسط روبه‌رو می‌کند که در حال بزرگ‌‌شدن است. پدیده‌های اجتماعی هر کدام از این دوره‌ها و سال‌ها به نحوی بر زبان، زیست و مسیرش تأثیر گذاشته‌اند. نوعی تاریخ‌نگاری شخصی از سال‌های دهه‌های هفتاد و هشتاد و چند سال نخست دهه‌ی نود... قهرمان بنی‌احمدی در تقابل با مادرش قرار دارد. مادری که اصولِ خودش را دارد و محافظه‌کارتر از دختر است. قصه‌ی دو زن که هر کدام جنسی از تنهایی را تجربه می‌کنند و منتظرِ فرصتی‌اند تا سرنوشت‌شان را رقم بزنند. این میان مخاطب بنی‌احمدی با انواع اتفاق‌ها روبه‌رو می‌شود که مسیرِ این شخصیت‌ها را تغییر می‌دهند.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «یک‌دستی‌زدن کیف می‌دهد، حتا در اوج نگرانی. از زیر زبان طرف که حرف می‌کشی لذت دارد. لابد بازجوها هم از همین شیوه استفاده می‌کنند. با یک‌دستی‌زدن خیلی چیزها مشخص می‌شود. از طرفی نگرانی‌هایی که شعله کشیده‌اند می‌خوابند و از طرفی اضطراب داشتن دختری که از داخل این سررسید سر بیرون می‌کشد و با دخترک من سال‌های نوری فاصله دارد، ولم نمی‌کند. نمی‌دانم چه سِری است که هرچه بیشتر درباره‌ی کسی می‌دانی بیشتر از او دور می‌شوی. میان‌تان دیوار بلندتری قد علم می‌کند. نا‌آرام‌تر از قبل می‌شوی. انگار هرچه بیشتر می‌دانی عاجزتر می‌شوی. نمی‌دانم چیزهایی که می‌گویم توجیه علمی دارند یا نه، اما من تجربه کرده‌ام. چیزهای خصوصی آدم‌ها وحشتناک است. تو را از خودت هم دور می‌کند. بین خودت با خودت هم دیوار بی‌اعتمادی می‌کشد، چه برسد به آدم‌های دیگر. چیزهای خصوصی آدم‌ها هولناک‌شان می‌کند.»