آن‌ها که به خانۀ من آمدند نوشتۀ شمس لنگرودی، شاعر و نویسندۀ برجسته ایرانی، از جمله آثاری است که با روایتی ساده و در عین حال عمیق، تجربه‌های انسانی و اجتماعی را در فضایی چند لایه به تصویر می‌کشد. لنگرودی که بیشتر با شعر و پژوهش‌های ادبی شناخته می‌شود، در این اثر به سراغ داستان‌نویسی رفته و با قلمی متفاوت، نگاه خاص خود را به زندگی و هویت، در عین شاعرانگی و شفافیت، بیان می‌کند. او داستانی سرراست تعریف می‌کند، اما آنچه در میانِ خطوط بیان می‌شود، شعارزردگی روشن‌فکرنماها و رویارویی با ترس‌های درونی و افکار وسواس‌گونه است. آن‌ها که به خانۀ من آمدند اولین بار در سال 1394 در نشر افق منتشر شد. چند سال از انتشار اثر گذشت و شمس لنگرودی تصمیم گرفت نگاهی دوباره به پایان داستانش داشته باشد. چرا؟ چون او معتفد است وقتی نوشته‌ای منتشر شد، روی سنگ نوشته نشده؛ نویسنده حق دارد نگاهی دوباره به اثرش داشته باشد. او در این سال‌ها، و در ارتباط با خوانندگانِ خود، متوجه شد پایان قبلی کتاب شاید آن‌طور که می‌خواسته نبوده. این نشان از شجاعتِ نویسنده دارد. او با بیانی روان و بی‌تکلف، احساسات و افکار خود را به شکلی بیان می‌کند که به دل مخاطب می‌نشیند. این سادگی و صداقت در روایت، همان چیزی است که باعث می‌شود خواننده به راحتی با آن‌ها که به خانۀ من آمدند ارتباط برقرار کند.