«لنین ایران»، «پامچال سرخ»، «مردافسانه ای» و... این ها القابی بودند که در خارج از کشور به او داده شده بود. هنوز عده ای او را «شهید راه حزب» خطاب می کنند و عده ای دیگر با لفظ «زنده یاد» از او نام می برند. او را می توان جنجال برانگیز ترین و شناخته شده ترین چهره جنبش کمونیستی در ایران نامید که با شخصیت کاریزماتیک خویش و با آن نگاه خاص و سبیل لنینی که به صورت سمبل مبارزان چپ در ایران در آمد توانست طی حدود دو دهه عضویت در حزب توده و سازمان نظامی آن، به مبارزه مخفی ادامه دهد. خسرو روزبه، با نام‌های مستعار «سعیدی» و «ستخر» (مخفف ستوان توپخانه، خسرو روزبه)، (۱ شهریور ۱۲۹۴، سامن ملایر – ۲۱ اردیبهشت ۱۳۳۷) ستوان کمونیست، ریاضی‌دان، نویسنده، متخصص نظامی و استاد دانشکده افسری و از اعضای سازمان نظامی و مخفی حزب توده و مسئول شعبه اطلاعات کل آن بود. او را می‌توان یکی از جنجال‌برانگیزترین چهره‌های جنبش کمونیستی در ایران نامید. روزبه، نویسنده چندین کتابچه آموزش شطرنج و جنگ‌افزارهای توپخانه‌ای بود و تألیفات او درباره خمپاره و توپ، سال‌ها به عنوان کتاب درسی مدارس نظامی تدریس می‌شد. او به همراه آرداشس اُوانِسیان، نخستین فرهنگ واژگان سیاسی در ایران را به رشته تحریر درآورد. او در سال ۱۳۳۶ دستگیر شد و یک سال پس از آن به اعدام محکوم و تیرباران شد.