فرخ‌لقا نوایی بروجنی در داستان‌هایش، بیش از هر چیز، رو به اجتماع دارد. داستان‌های او اغلب واقع‌گرا هستند. درعین‌حال شخصیت‌های داستانی‌اش می‌توانند نمادی از تغییر و تحول‌های اجتماعی باشند و بدین‌ترتیب داستان‌ها رنگِ واقع‌گرای نمادین به خود می‌گیرند. او بیشتر به حوادث برهه‌ای از تاریخ معاصر ایران می‌پردازد، که اگرچه درباره‌اش بسیار صحبت شده و می‌شود، اما کمتر نویسنده‌ای به آن پرداخته است؛ دوره‌ای که توصیفش را می‌توان در خاطره‌ها و شرح‌حال‌های شخصیت‌های واقعی‌ای که با آن‌ها درگیر بوده‌اند، یافت؛ اما به‌ندرت در داستان یا رمان فارسی شکل هنری به خود گرفته است تا در تاریخ ادبیات ماندگار شود.