این کتاب یکی از متون جامع و مهم تاریخ سیاسی سلوکیان در آسیای غربی و به ویژه سرزمین‌های ایرانی است و جنبه‌های مختلفی از شکل‌گیری امپراتوری سلوکی در سده‌ سوم پ.م. تا به قدرت‌رسیدن اشکانیان را با استفاده از تمام منابع موجود اعم از کتیبه‌ها و متون تاریخی و ادبی و همچنین یافته‌های باستان‌شناسی بررسی می‌کند و با نگاهی نو به مسئلۀ فرازوفرود فرهنگ «یونانی‌مآبی» (هِلِنیسم) در شرق و برهم‌کنش تمدن‌های ایرانی و یونانی در امپراتوری سلوکی می‌پردازد. در این کتاب، نویسندگان به طور کلی در دیدگاه‌های پیشین دربارۀ امپراتوری سلوکی تجدیدنظر کرده‌اند. این دیدگاه تازه، امپراتوری سلوکی را حتی بعد از شکست آنتیوخوس سوم از رومیان، دارای ساختاری منسجم و حاکمیتی مقتدر و توانمند معرفی می‌کند. این دیدگاه، شکست‌های گاه‌وبیگاه سلوکیان از غلاطیان، دولت پرگام و بطلمیوسیان را کم‌اهمیت تلقی کرده و نقش دودمان‌های محلی چون پادشاهان پارس، بلخ و ارمنستان را ناچیز ارزیابی می‌کند.