«اقتدارگرایی ایرانی در عهد قاجار» از آن دسته پژوهش هاست که ریشه ناکامی ها را می کاود نه میوه آن را. نویسنده بر آن است که اقتدارگرایی، بیش از آن که منشاء دولتی و حکومتی داشته باشد، ریشه در فرهنگ ما دارد که هر از گاه رخ عیان می کند و هر جا که امکانش را یافت، خود را بازتولید می کند: «اقتدارگرایی ایرانی برخلاف آن چه بعضی تصور می کنند، ضرورتا یک پدیده دولتی نیست بلکه در ناخودآگاه فرهنگ عمومی، جاری و فعال است. نه تنها عامه مردم بلکه قشر عظیمی از تحصیل کرده های ایرانی اعم از اساتید دانشگاه، مهندسان و پزشکان، خصایص اقتدارگرایی را بدون آن که خود معترف باشند در افکار و رفتار خود حمل می-کنند. از این رو، خروج از اقتدارگرایی با ترجمه چند کتاب، برگزاری تعدادی میتینگ سیاسی و ایراد سخنرانی به دست نمی آید.»