دکتر فرانکل که در اردوگاه های کار اجباری اسیر بوده است در این کتاب ماجرای این دوره از زندگی اش را با هدف تحلیل و بررسی موضوعات مربوط به مسائل روحی افرادی که تجربه حضور در این اردوگاه ها را داشته اند، روایت می کند همچنین نتایج این تحلیل ها که موجب دستیابی او به دانش معنادرمانی شده است. دکتر ویکتور فرانکل معتقد است آنچه موجب پریشانی و ناامیدی انسان می شود در نتیجه بی ثمری تلاش انسان برای یافتن معنایی برای زندگی و نداشتن احساس مسئولیت نسبت به مسئله ای در زندگی است. او در اردوگاه های کار اجباری در میان همه رنج ها و سختی هایی که به همراه دیگران متحمل ،شده توانست برای خود معنایی بیابد و این آغازی برای کشف دانش معنادرمانی از سوی او بود؛ در واقع او توانسته بود با وجود همه تحقیرها، ارزش های انسانی خود را حفظ کند و موجودیت خود را به عنوان یک انسان، با ارزش تر از آن بیابد که اجازه دهد به شکلی بیهوده در اردوگاه جان خود را از دست دهد. دکتر فرانکل پس از آنکه هر روز شاهد مرگ سایر زندانیان بود، مسئله را بررسی کردن و دریافت آنچه که به مرور زمان زندانیان را از پا در می آورد، نه فقط بیماری و کمبود غذا بلکه ناامیدی و دست شستن آنها از زندگی بود.