اران در مترو سومین کتاب داستانی مهدی افروزمنش است. او پیش از این کتاب، رمان های تاول و سالتو را منتشر کرده است. دو رمانی که توجه مخاطبان زیادی را جلب کرد. باران در مترو چهار داستان با فضاهایی متفاوت دارد که همگی حول مفهوم «خشونت» می گردند. افروزمنش، که دغدغه نوشتن از جریان خاصی از آدم های اهل خشونت را دارد، در این داستان ها توانسته برای مخاطبش اضطرابی تدارک ببیند که مدام او را در این وضعیت نگه دارد: آیا زمان متوقف شده و همه چیز به عقب بازگردانده می شود؟ فضاسازی های ساده و موجز، دیالوگ های پرتعداد و پرواژه و یک خط داستانی بدیع و خلاقانه، این داستان ها را به نمونه هایی خواندنی از رئالیسم سیاه تبدیل می کند. رئالیسمی که در دل خود علاوه بر روایت فرو افتادن آدم ها، درگیر نمایش هولناک و گاه جبری زندگی دیگران و خرده شخصیت ها نیز هست.