رمان «به افق تهران» نخستین رمان «مریم طاهری مجد» است. این اثر درباره‌ی دختری است که در فضای سنتی یک محله‌ قدیمی در تهران بزرگ می‌شود. او در عین رشد در چنین محله‌ای، برخی از سنت‌های خاص مردم تهران را بیان می‌کند و داستان هم زمانی تمام می‌شود که او هم از این سنت‌ها گذشته و هم سنی از او گذشته است ولی همچنان به بخش درست سنت‌ها معتقد است. در بخشی از داستان می‌خوانیم: «تو خانه فاطمه بودم و تو کوچه مجتبی. تو محله ما پسند نبود کسی زن و دختر را به اسم صدا کند. می‌گفتند لات و لوت های محله اسم دختر را یاد می‌گیرند و ممکن است برایش دردسر درست کنند. مادربزرگم از این قضیه خیلی راضی نبود می‌گفت این ته‌مانده‌ی سنتی است که در زمانه‌ی او رواج داشت. سرش را تکان می داد و می‌گفت ما زن‌ها هیچ شخصیتی نداشتیم. اگر کسی می‌خواست مادر یا زن پیرش را صدا کند می‌گفت مادیان، و اگر زنش یا دخترش جوان بود می‌گفت بز، خانه یا منزل. بعد آهی از ته دل می‌کشید و می‌زد رو پاش: - شیطون ناخن چیده‌ی مردهای قدیم هم نمی‌شه ننه! بس که با زن بدرفتاری می‌کردن.»