نگاهی کوتاه به ادبیات قرن نوزدهمی نشان می دهد که در آغاز این قرن نگاه های فردگرایانه و آزادی محور رفته رفته به نگاه های جمع گرایانه یا عدالت محور نزدیک شدند و اساسا پس از مدتی نسبتاً مدید جامعه اهمیت خود را بازیافت از این رو خوانش دیدگاه های نویسندگانی واقع گرا و اجتماعی چون انوره دو بالزاک که در تاریخ ادبیات به داشتن افق دید واقع گرایانه و جمع گرا شهره هستند اهمیت دو چندان میابد باز نمایی دردها دو گسل های اجتماعی با نگاهی انتقاد آمیز ویژگی آثار این چیره دستان ادبیات قرن نوزدهمیست بالزاک با تأثیر پذیری از انگاره های ادبی کاتولیسیسم جامعه نگر تلاش دارد تا دیدگاه های رئالیستی خود را به مخاطب انتقال دهد و به او یاد آور شود که امر اجتماعی باید در میان دغدغه های ما حرف اول را بزند و آن ادیبی که نگاه عرفانی و درون نگر دارد فایده ای به حال جوامع نخواهد داشت و جز ایده های رمانتیک و غیر واقعی ناشی از برخی توهمات سخن دیگری برای گفتن ندارد جالب آن که واژه ی بوروکراسی اولین بار در این رمان استفاده شده و آن نوعی حکومت بود که صرفاً بر پایه نظامات پیچیده اداری و کاغذ بازی های غیر ضرور شکل گرفته که معمولاً آمیخته با فساد است. فساد طبقه ای نو ظهور و نو کسیه که با میان مایگی و نادانی خود آرمان های نسل انقلابی فرانسه را به گور برد تکرار مجدد این وضعیت در دیگر جوامع سبب شده تا بالزاک را نوعی منتقد جامعه ای بدانیم که پیش از ماکس وبر به واکاوی و حراجی معنایی بدیل چون بوروکراسی در متن آثارش دست زد و یک اثرش را به طور کامل بدان اختصاص داد.