مجموعۀ تئاتر ایرانی مشتمل بر سه مجلس تعزیه است که در قالب شعر روایت شده است. این تعزیه‌ها عبارت‌اند از: "تعزیه عروسی رفتن فاطمه زهرا"، "تعزیه‌ی یحیی بن زکریا" و "سرگذشت شیر افکنی". در آغاز کتاب مقاله‌ای با عنوان پدیدار شناسی تعزیه به قلم "مایل بکتاش" به چاپ رسیده و برای نمونه در آن خاطرنشان شده است: ".... ارزش‌های جدید تعزیه در مجالسی نظیر "عروسی رفتن فاطمه زهرا" و "شهادت یحیی بن زکریا" راه آفرینش تازه‌ای را می‌گشاید. این دو مجلس، با وجود برجستگی جنبه‌های خنده‌دار و طنزآمیز در واقع شکل "تراژدی ـ کمیک" دارند. هر کدام دارای یکی دو "شبیه" مضحک است. در اولی، خواهر عبدالعزیز و عروس و در دومی سلطان و زن او به درجات مختلف واجد خصوصیات کمیک هستند.... رویداد مضحک در هر دو تعزیه در موقعیت‌های عالی از نظر نمایشی پرورانده شده است. بر هم خوردن نقشه‌ی محیلانه و شرارت‌آمیز خواهر عبدالعزیز در برابر معصومیت و صفای فاطمه شادی برمی‌انگیزد و...". مطلب بعدی در بخش آغازین کتاب نوشته‌ای از "میرزا حبیب اصفهانی" با عنوان "در بازی تماشا و تماشاخانه" برگرفته از روزنامه‌ی "اختر" است.