داريوش طلايی نوازنده، ردیف‌دان، پژوهشگر و مدرس دانشگاه، در سال ۱۳۳۱ در شهرستان دماوند و در خانواده‌ای موسیقی دوست به دنیا آمد. از سن یازده سالگی به فراگیری موسیقی و شرکت در هنرستان عالی موسیقی پرداخت و در سال سوم هنرستان به نواختن تار علاقمند شد. پس از پایان هنرستان، با ورود به دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران جدی‌تر به امر موسیقی پرداخت. پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۳۵۵، به تدریس ردیف در دانشگاه تهران مشغول شد. در سال ۱۳۵۸ برای ادامه تحصیل به پاریس رفت و دکتری موسیقی‌شناسی خود را از دانشگاه نانتز فرانسه دریافت کرد. هم‌زمان با تحصیل در فرانسه، در مرکز مطالعه‌ی موسيقی شرق که وابسته به سوربن بود تدريس می‌کرد. وی يک دوره نیز برای تدریس به دانشگاه واشنگتن در سياتل دعوت شد. او هم‌اکنون علاوه بر تدریس در دانشگاه تهران، عضو هیئت علمی گروه موسیقی دانشکدهٔ هنرهای زیبا و همچنین دانشکده‌ی موسیقی دانشگاه هنر است. طلایی علاوه بر انتشار کتاب‌هایی در حوزه‌ی موسیقی و آلبوم‌های متعدد، کنسرت‌های مختلفی نیز در داخل و خارج کشور برگزار کرده است.
 
اثر برگزیده در سی‌وچهارمین دوره‌ی کتاب سال ۱۳۹۵
در حوزه‌ی موسیقی
در موسیقی ایرانی کارگانی متشکل از گوشه‌ها، آوازها و دستگاه‌ها که شامل مجموعه‌ای از ملودی‌هاست ردیف نامیده می‌شود و استادان موسیقی ایرانی از دیرباز برای حفظ و آموزش موسیقی ایرانی آن را به کار برده‌اند. این کارگان در اصل به صورت شفاهی، با سلیقه‌ها و در شکل‌ها و اندازه‌های متنوع تدریس می‌شده است. این شیوه‌ی تدریس به «روش آموزش سینه به سینه» معروف است. به تدریج و خصوصاً از زمان ثبت نوشتاری و صوتی موسیقی در ایران، ردیف شکل تثبیت شده‌تری یافت و بعضی از کامل‌ترین روایت‌های آن به نام راویانش شناخته شدند.
این کتاب با روشی نو و یگانه ردیف میرزا عبدالله، یکی از معتبرترین روایت‌های ردیف موسیقی ایرانی و در عین حال رایج‌ترین آن‌ها، را تحلیل و بررسی می‌کند. ویژگی این روش نگاه به ردیف موسیقی دستگاهی ایران به مثابه یک زبان موسیقایی خاص است. مؤلف با تدوین نقشه‌ای عینی از ردیف، به بررسی آن از زوایای مختلف می‌پردازد و در نهایت ارائه‌ی دستور زبان خاصی را برای موسیقی ایرانی مد نظر دارد.