«تلویزیون» به درستی یک راهنماست،کوتاه، یکتا و مشخص.اثری که تئوری، مشکلات و درگیری‌ها را پنهان نمی کند.اگر این اثر در زمان پیدایش‌اش یک رویداد بود، امروز نیز همچنان هست.فرصت یگانه‌ای است که ژاک لکان می پذیرد در یک برنامه‌ی تلویزیونی شرکت کند و به دوربین تن دهد، کسی که تا مدتی پیش از آن، از میکروفون دستگاه ضبط صوت هم می‌گریخت.
لاکان مشکل بزرگی برای نوشتن داشت.هنگامی که ناگزیربه نوشتن تن می‌داد متن روند پیچیده شدنش را می‌پیمود، پیوسته تغییر می‌کرد، افزایش می ‌یافت و از نو آغاز می شد؛ لاکان آدمی شفاهی بود.«تلویزیون» هم مثل همه سمینارهایش به صورت شفاهی و نه نوشته تولید شده است.