گاهی برخی از نویسنده‌ها نه به دليل یک داستان يا رمان كه به خاطر مجموعه آثارشان شناخته می‌شوند. بيژن بيجاری متولد ۱۳۳۰ اصفهان، از نويسنده‌های نسل سوم داستان‌نويسی معاصر ايران به دليل زبان پاكيزه و خلق دنيایی سيال و جاری و توجه به زيرساخت روان‌شناختی شخصيت‌های داستان‌هايش و در عين نگاه ويژه‌اش به مرگ، چهره‌ای متفاوت و شناخته شده در اين عرصه است.
داستان‌هايش از سال ۱۳۵۱ در مجلاتی چون فردوسی و نگين و بعدها در مجلات آدينه و دنيای سخن و تكاپو و كلک  و ... منتشر شدند. نخستين مجموعه داستانش به نام «عرصه‌های كسالت» سال ۱۳۶۹ به همت «هوشنگ گلشيری» در نشر نيلوفر منتشر شد و پس از آن دو مجموعه داستان «پرگار» (۱۳۷۴) و «قصه‌های مكرر» (۱۳۸۰) و دو رمان «تماشای یک رویای تباه شده» (۱۳۷۷)  و «باغ سرخ» (۱۳۷۷) از اين نويسنده در نشر مركز منتشر شد.
بيژن بيجاری سال ۱۳۷۷ به كاليفرنيا مهاجرت كرد و همچنان با كلمه و داستان دمساز است. او معتقد است: اين نوشتن است كه مرگم را به تعويق می‌اندازد.