«... پس از گذشت یک سال از مرگ جبران به شرق بازگشتم، دوست خود را در شرایطی یافتم که نزدیک بود در سرزمین خود مبدل به یکی از اسطوره‌ها شود. او جبرانی نبود که پانزده سال همراه او بودم و از رویاها و آرزوهایش آگاهی داشتم؛ قدرت و ضعف او را آزموده بودم؛ شاهد نبرد سخت وی با خود و جهان بودم؛ خواست‌ها و افکارش را با من تقسیم کرده بود و در افکار و خواست‌هایم با من شریک و همگام بود. از بسیاری از ادبا شنیدم که حال چون از زندگی جبران آگاهی دارم، کتابی دربارة وی بنگارم. عده‌ای می‌گفتند این کار نوعی دین و بدهی است. عده‌ای نیز باور داشتند که این کار از نظر ادبی بر من واجب است و چاره‌ای جز انجام آن ندارم. عده‌ای دیگر نیز سکوت مرا در این شرایط نوعی گناه می‌شمردند.همة این شرایط مرا بر آن داشت تا بر تردید خود دربارة نگارش این کتاب فائق آیم. با این امید و آرزو که خواننده از خلال فصول آن به سیمایی از جبران دست یابد که شناخته‌ام. نه تاریخ زندگی جبران که جز من کسی از آن آگاه نیست. تا حاوی درس‌هایی از زندگی باشد که همة مردم در آن با یکدیگر برابر هستند...