«جشن برای بوریس» نخستین نمایش نامه توماس برنهارت، حدیث زندگی جمعی است. زنی بیمار و فاقد پا، نشسته بر صندلی چرخدار، واقعیت را مطابق توهمات خود تجسم می کند و در پرده سوم، در سالروز تولد شوهر خود، برای او جشنی مرگبار برپا می کند که شرکت کنندگان در آن سیزده معلول اند. در این نمایش نامه، واقعیت نمودی هرچه کمرنگ تر دارد. تنگی فضا، نقص عضو و اختصار کلام نشان دهنده روابط بی روح انسان هاست. این نمایش نامه را می توان یک رقص مرگ مدرن دانست. توماس برنهارت می گوید: «موضوع آثار من مرگ است، زیرا زندگی موضوع آثار من است، به گونه ای نامفهوم، بی کمترین سوءتفاهم.»