از گذشته‌های دور هنرهای خوشنویسی و تذهیب از جمله ارکان اصلی در چرخه کتاب آرایی ایرانی به حساب می‌ آمدند و همواره مورد توجه هنرمندان و هنر‌شناسان بوده‌ اند. اما نسبت به تفاوتهای عمده میان آنها کمتر توجه شده است. در بررسی زیبایی‌شناسی هنر ایران، بویژه هنر کتاب آرایی می بایست دو پدیده «تعدد سطوح و پدیده مشارکت و مشابهت» را در نظر گرفت، و در پی همین جستجوست که می‌توان با همخوانی و تطابق میان هنر و تفکر ایرانی مستطر در آثار قدما، روح فرهنگ ایرانی را واکاوی نمود. در همین راستاست که باید، ریشه هنر کتاب آرائی ایران پس از ورود اعراب به ایران و قوام و تکاملش را در روزگاری دور سراغ گرفت. در این رهگذر و این آمد و رفت‌های تاریخی است که هنرمند ایرانی‌گاه می‌گیرد و‌گاه می‌بخشد و آنچه می‌گیرد، را با چنان جوهری متعالی در می‌آمیزد که حاصل آن هنر یکسره ایرانیست. مصون ماندن شیراز از هجوم مغولان، در اثر سیاست حاکمان آن سرزمین، سبب گردید تا این منطقه از ایران، از خطر جنگ و ویرانی در امان بماند. در این روزگار (سده هشتم ه. ق) بود، که هنرمندان در سایه علاقه و توجه دربار، در دو مرکز «شیراز» و «بغداد» گرد هم آمدند. اینان که با حفظ شیوه‌های کهن، به خلق آثار نفیسی در زمینه هنر کتاب آرایی پرداختند «مکتب شیراز» را با تنوع و ساختاری کاملا متمایز نسبت به دیگر مکاتب، پایه گذاری کردند. در همین راستا، خاندان «روزبهان شیرازی» یکی از مشهور‌ترین و تاثیرگذار‌ترین هنرمندان، در عرصهٔ کتاب آرایی مکتب شیراز به شمار می‌آیند، که معرفی و شناخت سبک روزبهانی در تولید کتب نفیس (سده دهم ه. ق) فرصتی است مغتنم برای باز‌شناسی هنرمندان برجستهٔ تاریخ کتاب آرایی ایران.