اسم خیلي چيز ها و کس ها را مي شود روي خيابان ها ديد، درست مثل تهران. برعکس فيلم هاي آمريکايي که آدرس خانه ها در نيويورک يا لندن يکي دو تا عدد است و بس. مثلاً خيابان فلان برادوي پلاک صد. من ترجيح مي دهم اسم آدم ها و پرنده ها و گل ها و اين چيزها را روي محله و کوچه و خيابان بگذارند. حتي اگر هر چند سال يک نفر بيايد روي کار و اسم ها را عوض کند. دوست دارم هيچ وقت نفهميم بهستان و گلستان و بوستان و بهارستان و نيستان و دشتستان و نگارستان چندم کدام يکي است. اين، آرزوي بزرگي نيست که وقتي تو مي گويي بهار، بروم سراغ شوخي هاي خنک هميشگي که ملک الشعراي بهار، يا بهار شيراز يا بهار. اگر اين اسم ها نباشد نقشه ي نيم کيلويي گيتاشناسي به چه درد مي خورد؟ نقشه را چاپ کرده اند که در آن دنبال کوچه ها بگرديم. مثلاً همه کوچه هايي که اسم تو را دارند، مريم.