لکان؛ جانکاو بود که به هر حال موضوع مورد علاقه‌ام نیست؛ لااقل نه به اندازه گیتارهای ساخت آنوآژمان - اندوستره؛ و شاید هم فیلسوف که این موضوع هم برایم جالب نیست؛ مسئله اما این است که این مرد خود را چون یک آوای ناب که در طول تاریخ موسیقی آرزوی شنیدنش را از میان کشتی شکستگانی به قدمت ترانه داریم، ادا کرده است... از میان تمامی قابلیت‌هایش آنچه که برجسته‌تر می‌نمود،‌ حضورش بود نه فکری مجرد که معمولا می‌توان آن را در میانمایگان دانشگاهی فراوان یافت... توان گفتن واژه‌ها از پس نفس‌هایی که می‌توانستی فراز و فرودهایش را بشنوی... جریان تپنده از نگاه یک مغ - شمن و در عین حال جادوگری نیرنگباز که بازی طربناک جهان روزمره همسانی که برای تعالی یافتن از آن به هزار دلقکی متوسل می‌شوند را افشاء می‌کرد... نگاهی برآمده از تاریکی رسوخ‌ناپذیر... همان که می‌توان بر گرداگردش صدبار نت‌ها را ساخت و پرداخت و اگر یکبار به درون حفره بنگری دیگر کارت تمام است... این مرد از آن حفره می‌گفت. سیلوی وارتان