این اثر از رمان‌های کمابیش قدیمی تاریخ ادبیات کُرد است که در حدود دهه‌ی ۱۳۵۰ خورشیدی نوشته شده است. سبک رمان‌های حسنیانی با توجه به زمان نگارش آن‌ها بیشتر متعلق به جهان کلاسیک است و روایت آن‌ها سرراست و خطی و به دور از پیچیدگی است؛ هرچند که رمان «درویش» رگه‌ای از مدرنیسم را در خود دارد، چراکه نویسنده هرازگاهی در متن رمان حضور می‌یابد و با شخصیت اصلی به گفتگو می‌پردازد. روایت رمان «درویش» در حدود یک قرن پیش و در روزگار ارباب‌رعیتی اتفاق می‌افتد و نویسنده، ظلم و ستم ارباب‌های منطقه را در داستانی جذاب و گیرا، به شکلی روشن و ملموس به نمایش می‌گذارد. «درویش» نخستین اثری است که از این نویسنده‌ی مهم ادبیات کُرد به زبان فارسی ترجمه می‌شود.