روزهای خوش نمایشنامه‌ای است در دو پرده که ساموئل بکت نوشته و اولین‌بار در سال ۱۹۶۱ اجرا شد. این اثر که مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است، در فهرست ۴۰ نمایشنامه‌ی برتر تمام دوران به انتخاب روزنامه ایندیپندنت قرار دارد. در این نمایشنامه، شخصیت وینی که تا کمر در خاک مدفون است، به روال روزانه‌ی خود ادامه می‌دهد و با شوهرش ویلی صحبت می‌کند. ویلی بیشتر اوقات پنهان و خاموش است. جمله‌ای که وینی مکرراً تکرار می‌کند این است: «امروز چه روز خوشی بشه.» در پرده‌ی دوم، او تا گردن در خاک فرو رفته اما همچنان صحبت می‌کند و روزهای خوش گذشته را به یاد می‌آورد.