پيمان هوشمندزاده در مقام داستاننويس تجربههايی خاص و جدی داشته است. او بعدِ اقبالِ گستردهی مجموعه داستانِ ها کردن در ميانهی دههی هشتاد، چند کتابِ ديگر نيز منتشر کرد که هر کدام به نوعی امتدادِ مسيری بودند که او در ها کردن پیريزي کرده بود. جديدترين مجموعه داستانِ او، روی خطِ چشم، شاملِ ده داستانِ کوتاه است که از منظرِ ساختاری به هم وابستگی دارند اما مستقل از هم خوانده میشوند. در داستانهای اين کتاب جهانِ مرموز طنزآلود هوشمندزاده در رابطه با انسان و اشيا و مهمتر از همه در ايجازِ زبانیاش آشکار میشود. در هر داستان امری به ظاهر پيش پا افتاده کلِ متن را به تسخيرِ خود درمیآورد و موجب حرکتِ انسانش میشود به سوی نوعی مينيماليسم در زندگی، مينيماليسمی که در اعماقش جريانِ ممتدِ زيستن با بحران دست و پنجه نرم میکند و طنينِ آرام و درعين حال مؤثرش به آهستگی به گوش مخاطبِ هوشمندزاده میرسد. هر کدامِ اين ده داستان درونمايهای بکر دارد که از ذهنِ نقيضهسازِ نويسندهاش برآمده است، درونمايهای که درش خونسردی راوی موج میزند و نيشخندش به جهان و ماجراهايش. و اين شايد بزرگترين نفرينِ هوشمندزادهی نويسنده است؛ پوزخندی که انگار بر جهانِ او ترسيم شده و مخاطبش را نشانه رفته است.
