كتاب حاضر به تلاش براي فهم زندگي روزمره مردم ايران از دهه ۱۳۷۰ به بعد اختصاص دارد. ميانجي اين فهم، بازنمايی است كه سينما از زندگي روزمره ايرانيان به دست داده است. هدف اصلي نگارنده، نه تحليل سينما و مخاطبان اين رسانه جمعی، بلكه بررسی مقوله‌ای است كه در حال حاضر اهميت جامعه‌شناختي دارد؛ «زندگي روزمره». زندگي روزمره، اكنون به يكي از مناقشه‌‌برانگيزترين مقولات جامعه‌شناسي بدل شده است. چه مدرنيست‌ها و چه پست‌مدرنيست‌ها به اهميت اين مقوله معترف‌اند و هريك به گونه‌اي سعي مي‌كند كه جايگاه آن را در نظريه‌پردازی‌های خود روشن سازند. انتخاب عرصه‌اي هنري به عنوان ميانجي بازنمايي زندگي روزمره از اين جهت الزامي است كه قلمروهاي ارزشي علم، اخلاق و هنر از دل زندگي روزمره برخاسته‌اند، ولي در عصر مدرن پيوند ميان اين قلمروها نه تنها مكمل يك‌ديگرند، بلكه هريك ابزاري منحصر به فرد براي بازنمايي و نقد هستند و قلمرويي را در اختيار دارند كه از درون آن برخاسته‌اند؛ يعني زندگي روزمره. هدف نگارنده آن است كه با توجه به هنر سينما، بتواند آنچه را سينماي ايران به صورت شناختي از دهه هفتاد به بعد يافته است، به شيوه‌اي انتقادی دريابد. در اين‌گذر، شش فيلم سينمايی دهه هفتاد به بعد ايران را به صورت جداگانه و با استناد به عناصر نظري و روش نظريه‌پردازان انتقادي تفسير و به دنبال آن روايتی نقادانه از زندگي روزمرة ايرانيان عرضه شده است.