پس از آن که امام حسین (ع) و یارانش در کربلا به شهادت رسیدند، قیام‌های متعددی به خون‌خواهی آن‌ها علیه حکومت جور در گوشه و کنار مملکت اسلامی انجام شد. این قیام‌ها معمولا از حمایت‌های مردمی برخوردار بودند. برخی از این قیام‌های شیعی عبارت‌اند از قیام حجر بن عدی در سال 51 هـ . ق، قیام توابون در سال 65 هـ . ق، قیام زید بن علی در سال 122 هـ . ق و قیام یحیی بن زید در سال 125 هـ . ق. در کتاب حاضر دو قیام حجر بن عدی و توابون شرح داده شده است. حجر بن عدی از مشاهیر صحابۀ پیغمبر و از دوستداران علی ابن طالب (ع) بود که در جنگ قادسیه شرکت داشت و نیز در واقعۀ جمل و صفین در رکاب حضرت علی (ع) بود. حجر بعدها در کوفه سکونت جست و زیاد بن ابیه او را متهم به قصد شورش نمود و به دمشق نزد معاویه فرستاد. معاویه نیز او را با جمعی از یارانش به شهادت رساند. توابین نیز عده‌ای از شیعیان کوفه بودند که چندسالی بعد از واقعۀ کربلا از قصوری که در یاری امام حسین (ع) کرده بودند، تائب و پشیمان گشتند و خود را توابین یا توبه کنندگان نامیدند. این عده به ریاست سلیمان ابن صرد خزاعی در محلی به نام عین‌الدوله جمع شدند و به خونخواهی امام حسین برخاستند، اما کاری از پیش نبردند و به دست عبیدالله بن زیاد مغلوب و منکوب شدند.