در نقد و بررسی این کتاب، بر آن نبوده‌ام که به فیلم‌ها و فیلمنامه‌های بهرام بیضایی در همه‌ی ابعاد هنری و فرهنگی شان بپردازم، كه كاری حرفه‌ای است و نیازمند دانشی گسترده در همه‌ی زمینه‌های مربوط به سینما و در توان آنانی است كه در این فن و حرفه صلاحیت دارند. منظور اصلی در اینجا در محدوده‌ی ارزشگذاری بهرام بیضایی به زن در روال داستان فیلم‌ها و فیلمنامه‌هایش پیش می‌رود و به دیگر اصول نمی‌پردازد. زن در كارهای بیضایی اعم از فیلم و فیلمنامه، هرگز از زن بودن و زنانگی خویش شرمنده نیست، زیرا در تصویر یا حكایتی كه از او ارائه می‌شود برای شرمندگی جایی نیست. بیضایی با عمده كردن منافع شخصی، دو زن را رویاروی یكدیگر قرار نمی‌دهد تا با پدید آوردن صحنه‌ی كتك كاری زنانه از لذت توأم با شهوتی كه معمولاً این گونه صحنه ها در تماشاگر پدید می آورد سوءاستفاده كنند. بیضایی این دیدگاه اسطوره ای یعنی محوریت زن مادر را باور دارد. بیضایی این بزرگ مادر ازلی را از میان اسطوره‌های گمگشته بازیافته، غبار زمانه را از چهره‌اش برگرفته و با رنگ و حال امروز درخشش و جلایش داده و همساز با زمانه‌ی ما به نمایش درآورده است. چهره‌ی زن در فیلم‌های بیضایی، انسانی است به غایت ملموس، زمینی، حس شدنی، شكوهمند و افسانه‌ای. زنی كه می‌شناسیمش اما نمی‌توانیم جایگاهش را پیدا كنیم، چهره‌ی آشنایی است كه خاطره‌ی از یاد برده‌ای را تداعی می‌كند.