ابوالقاسم، با نام مستعار اِنتو، راوی چهل‌و‌چندساله و اول‌شخص رمان شبی که اِنتو با درد خویش آشنا شد، در طبقۀ پنجم آپارتمانی در یک مجتمع مسکونی با همسرش، میشا، در دوران همه‌گیری کووید زندگی می‌کند. او، پس از ورشکستگی شرکتی که در آن کار می‌کرده با حقوق ناچیز بیمۀ بیکاری و همچنین نویسندگی برای شرکت انیمیشن، امرار معاش می‌کند. در ضمن از طریق بالکن با همسایه و دوستش کیخسرو در مراوده است، دوستی که هر‌از‌گاه خبرهای متناقضی از مرگ و زندگی همسایه و هم‌بازی بیلیارد اِنتو، ابوالحسن، می‌دهد. همسر کیخسرو هم مدتی ا‌ست که او را ترک کرده و مرد خبرهای مرگ‌و‌میر کووید را فعالانه پیگیری می‌کند. همۀ ما انزوا و تنهایی دوران قرنطینه را به یاد می‌آوریم. انتو در این دوران است که داستانی می‌نویسد: داستانی استعاری که دربارۀ مردی است که با تبر سرِ دخترش را بریده و در تاریخ ماضی ناپدید شده است. رمان از خرده داستان‌هایی متفاوت که در بخش‌هایی با نام‌هایی شاعرانه از هم تفکیک شده که استعاره‌هایی از رابطۀ انسان‌ها در وضعیت بغرنج همه‌گیری و دشواری‌های زندگی در جهان معاصر است.