دانسته بودم، بندگان پارسای الهی براثر اطاعت از خداوند به چنان مقامات ملکوتی انسانی نائل آمده اند که نه تنها تاریخ شده اند، بل الگوی عبودیت قرار گرفته اند. اینان مقدسانی هستند که در پی ندای «ای بنده من! اطاعتم کن تا مظهر ازتم من گردی » طریق خداگونه شدن را شناخته خودبینی و خودخواهی، شهوت گرایی و دیگر گرایش های خویش را به خداگرایی و خداخواهی و خدابینی تبدیل کرده اند. دیده به جمال حضرت دوست گشوده، مستی این دیدار را به هیچ لذتی از دست نداده، جاوید شده، پاینده مانده اند. زیرا خود فرموده است: «ای فرزند آدم! تو دستورها و فرمان های مرا اطاعت کن تا تو را چنان بی نیاز گردانم که هرگز نیازمند نگردی. ای فرزند آدم! من آنچنان زنده و حیات بی انتها و ویژه ای دارم که هرگز مرگ در آن راه ندارد. مرا در اوامرم اطاعت کن تا تو را چنان زنده سازم که هرگز نمیری. ای فرزند آدم! من به هر چیز که اراده نمایم به وجود می آید، تو نیز اطاعتم نما. در اوامر و نواهی به فرمان من باش تا ترا چنان سازم که تو نیز به هر چیز اراده کنی به وجود آید...»