در این کتاب شماری از مهم‌ترین تأویل‌های موجود در زمینۀ شعر نو مورد نقد و ارزیابی قرار می‌گیرند تا از این راه عوامل ترجیح یک تأویل بر تأویل دیگر روشن، و تا جای ممکن معیارهای پذیرفتنی‌تری برای تأویل متن به دست داده شود. همچنین با توجه به دشواری استنباط معنی از متن یا طریقۀ معنی‌بخشی به متن، این پژوهش در پی آن است تا با نشان‌دادن نمونه‌هایی عملی از تأویل، فهم شعر نو و لذت‌بردن از آن را که به سبب ابهام‌های گوناگون برای بسیاری از خوانندگان عادی دشوار است، آسان کند و روش درست‌تر تأویل و تفسیر را به آنان بیاموزد. از سویی از این راه می‌توان زمینۀ ارتباط منطقی خوانندگان را با بخشی از میراث ادبی ایران فراهم آورد و از سوی دیگر نتایج این بررسی در تمام شاخه‌هایی که با هرمنوتیک و تأویل متن سروکار دارند، می‌تواند کارآیی داشته باشد. احسان طبری، رضا براهنی، محمد حقوقی، داریوش آشوری، ع. پاشایی، شفیعی کدکنی، تقی‌ پورنامداریان و سیروس شمیسا از جمله مفسرانی هستند که تأویل‌شان در این کتاب تحلیل و بررسی شده است.