«آدم‌ها همچون نفس‌اند و عمرشان چون سایه‌ای گذار» این رمان یک داستان عاشقانه است؛ داستانی عاشقانه میان دو نوجوان که در گرمای تابستان روی نیمکتی می‌نشینند و به رؤیاهای هم گوش می‌سپارند، از همان دست عشق‌ها که فقط‌وفقط در نوجوانی اتفاق می‌افتد؛ با نهایت تازگی و شورمندی، عشقی که شبیه یک آغاز است، آغاز یک تجربه که قهرمان بی‌نام داستان را راهی سفری بی‌انتها می‌کند، سفر به شهر سایه‌ها، شهری با دیوارهایی نامطمئن. از متن کتاب: این را هم بگویم که حالا دیگر سایه دارم. سایه‌ای که به بدنم چسبیده. هرجا می‎روم، سایه با من می‌آید. اگر از حرکت بایستم، سایه هم می‌ایستد. این موضوع آرامم می‌کند و خوشحالم: خوشحالم که من و سایه‌ام عملاً یک تنیم. به‌ احتمال زیاد فقط آدم‌هایی که سایه‌شان را از دست داده‌اند این احساس را درک می‌کنند.