خوانندۀ فارسی زبان احتمالاً پیش از این نام مینارد اسمیت را به‌عنوان یکی از «چهار قهرمان» در کتاب مشهور ژن خودخواه، اثر ریچارد داکینز، شنیده و با نظرات او دربارۀ راهبرد تکاملی پایدار آشنا است. مینارد اسمیت در این کتاب گزارشی از پیشرفتی ارائه می‌دهد که در دهه‌های پایانی قرن بیستم، از راه به کار بردن ایده‌ها و تکنیک‌های ژنتیک و جنین‌شناسی در حوزۀ فرایندهای تکوین، ایجاد شد. این رخداد انقلابی در درک ما از زیست‌شناسی تکوینی به وجود آورد و دانشمان را در هر دو زمینۀ تکوین افراد و تکامل گونه‌ها دستخوش تغییر کرد. مینارد اسمیت استدلال می‌کند که تفاوت‌ها بین دو دیدگاه سنتی دربارۀ تکوین به آن اندازه که ایدئولوژیک هستند، علمی نیستند – یکی می‌تواند تقلیل‌گرایانه و دیگری کل‌گرایانه تلقی شود. به گفتۀ او، پیشرفت‌های علمی هر دو دیدگاه را تأیید و امکان تازه‌ای برای گفت‌وگو بین آنها و سود رساندن به دیگر رشته‌های علمی را فراهم می‌کنند.