اراده معطوف به قدرت که نیچه از آن سخن می گوید و به عبارتی همان «کشش قدرت» یا «کشش به سوی نیرو» است ٬ که در همه پدیده های هستی و جامعه قرار دارد. هرچند اراده وخواستی (Der Wille) که نیچه از آن سخن می گوید شباهت هایی به «اراده» فلسفه شوپنهاور و «جان» (Geist) هگلی دارد ٬ اما به طور کلی این واژه در فلسفه "نیچه" معنای ویژه ای به خود می گیرد . همچنین این اراده یا خواست قدرت چندان شباهتی به قدرت طلبی های اهل سیاست ٬ نظامیان ٬ پول پرستان و حتی زور مداران ندارد (به یاد داشته باشیم که نیچه همواره از بی رحم ترین خرده گیران ناسیو نالیسم و نظامی گری "بیسمارک" بوده است) بلکه مقصود نیچه از قدرت ٬ گونه های قدرت فرهنگی ٬ معنوی ٬ روحی و فکری است . نیچه برای قدرت یافتن ٬ انظباطی سنگین ٬ تمرینی مداوم و آموزش و پرورشی عمیق را ضروری می شمارد . او همزمان جسم ٬ جان و اراده را قوی می خواهد و حتی رویاروی خوار شمارندگان تن بر ارزشهای جسمانی صحه می گذارد و آری گویی به زندگی و نیرو های نا خود آگاهی را می ستاید. نیچه کشش به سوی توانایی را گوهره اصلی انسان می داند و حتی عقل و دانش و فرهنگ را خادم آن می خواهد . به گمان او فرو پاشی و زوال هر فرهنگ یا حتی شخص هنگامی رخ می دهد که کشش به سمت نیرو مندی رنگ بازد و چیز دیگری براین کشش اولویت یابد ٬ ولو این جایگزین خرد ٬ دانش و یا هنر باشد.
