پس از تازش عرب‌ها به ایران، زبان عربی نیز به ایران راه یافت و زبان رسمی کشور شناخته شد. با پیشروی آنها دین اسلام نیز از قلمرو حجاز قدم بیرون نهاد و در بلاد دیگر گسترش یافت و از این‌رو ملت‌های نومسلمان یا آنها که هنوز با پرداخت جزیه، دین آبا و نیاکان خود را حفظ کرده بودند، لازم بود که معنی کتاب مسلمانان یعنی «قرآن» را بدانند و از قوانین آن آگاهی یابند. چنین شد که ایرانیان به ترجمۀ قرآن و نوشتن فرهنگ عربی و برگرداندن واژه‌های آن به فارسی دست یازیدند. یکی از ویژگی‌های ارزشمند این دو دسته از نوشته‌ها این است که این کتاب‌ها دربرگیرندۀ بسیاری از لغات پارسی است که بعدها فراموش شده و تنها به وسیلۀ همین کتاب باقی مانده است. از این‌رو این نوشته‌ها از نظر زبان‌شناسی اهمیت بسزایی دارند و آنها را می‌توان گنجینه‌ای از واژه‌های اصیل و کهن فارسی یا بهترین مآخذ زبان فارسی دانست.