موسیقی به عنوان یکی از پیچیده ترین و اسرارآمیزترین توانایی ها و هنرهای انسانی، پدیده ای است که بیشترین چالش را در جهت فهم و ادراک پیشاروی ما قرار می دهد. پرسش اصلی آن است که معنای یک قطعه ی موسیقی را چگونه باید فهمید؟ چگونه می توان احساس یا مطلب خاصی را در قالب نغمه ها و اصوات به شنونده فهماند و اساسا چگونه می توان انتظار داشت که همگان آن را به یک اندازه و یکسان فهم کنند؟ معنا، برآیند صورت هنری فرم و درون مایه محتوا است. به بیان دیگر آن چه قرار است به مخاطب انتقال داده شود باید به واسطه ی برگزینش سازمایه های مناسب و شکل دادن آن درون قالبی هنری پیشاروی وی قرار گیرد. در فرآیند انتقال احساس و یا یک مفهوم به زبان موسیقی نیز، آن را در قالب و فرم مشخصی باید به گوش شنونده رساند. از این رو، آهنگساز آن چه را از موسیقی خود مراد می کند با شنونده به اشتراک می گذارد، اما مسئله آن جایی پیچیده تر می شود که ما با این پرسش مواجه می شویم که آیا شنونده نیز مقصود آهنگساز و معنای موسیقی وی را به همان صورت فهم می کند یا خیر؟