وطن از جنوب شرقی می‌شود. بلوچستان بلوچستان ما اما همین خاک رسیده به دریای عمان نبوده و نمی‌بود اگر در روزگار ترکتازی استعمار پیر این وطن نیز وطن دارانی می‌داشت و حاکم باشیانش مرزی آن سوتر از دیوار دربارشان را می‌شناختند. بیست سالی مانده بود تا پایان سده نوزدهم میلادی که پیش چشم قبله عالم بلوچستان ما سه پاره شد و دو پاره اش را کردند همسایگان ما در پاکستان و افغانستان. زخمی که تا هنوز در خاطر و بر جان این سرزمین تازه مانده و هر از گاهی نیز سر باز می‌کند. عجیب آن که وقتی تیغ گلدسمید تکه بزرگی از بلوچستان را از تن ایران برید و در بشقاب ویکتوریا، گذاشت آهی چنان که باید از نهاد کسی در اینجا برنخاست و فریادِ دردی از آن در تالار تاریخ ما نپیچید ولی بلوچان آن سوی خط افتاده میلی به ملیّتِ نو نداشتند و نیافته اند هنوز آنهایی که در خانه مانده بودند ،نیز مرز نو را خنجری قجری در پشت قبیله می‌دیدند.