زامیاتین در "ما" دنیایی را به تصویر می کشد که مردم در آن نه به نام که با شماره و حرف- حرف مصوت برای زنان، و حرف نامصوب برای مردان- خوانده می شوند و در شهری شیشه ای و غرق در نور، در خانه های مکعب شکل به هم چسبیده، به سر می برند. در خیابان های کاملا مستقیم به آهنگ کارخانه ی موسیقی، با اونیفورم های آبی- خاکستری به ستون حرکت می کنند. برنامه ی زندگی روزمره شان پیشاپیش تعیین شده است و جدول ساعات جزیی ترین کارهای اعداد را معین کرده است. در این ناکجا آباد، میلیون ها نفر چون تنی واحد از خواب برمی خیزند، چون تنی واحد می برند و هر لقمه را طبق تجویز جدول ساعات پنجاه بار می جوند و فرو می دهند. در لحظه ای معین چون تنی واحد به سر کار می روند و باز می گردند، در برنامه ی راه پیمایی شرکت می جویند، برای آموزش در تالارهای اجتماعات حاضر می شوند و بالاخره می خوابند. روابط جنسی بر مبنای ریاضیات و آزمایش های پزشکی تنظیم شده و "کوپنی" است. پاسداران همه جا حاضر، از دیوارهای شیشه ای خانه ها، تمام حرکات و سکنات آن ها را تحت نظر دارند تا مبادا با خودرایی از معیارهای جدول ساعات عدول ورزند و سعادت شان به خطر افتد. این یکتا کشور با دیواری سبز رنگ و شیشه ای از باقی دنیا، از انسان های وحشی دوران پیش از رواج ریاضیات جدا می گردد و بر آن نیکوکاری بی رحم حکم می راند که برای نابود ساختن دگراندیشان ناقوس گاز و ماشینی مهیب در اختیار دارد.