داستان‌ها در فضایی آرام و بدون هیاهو، برای خواننده مقایسه‌ای ذهنی ایجاد می‌کنند بین زن هندی با زیبایی درونی‌اش همراه با حیا، شور زندگی و شوقی که با خودش به زندگی یک مرد می‌آورد و زن اروپایی، با همه‌ی زیبایی‌های رو و در دسترس همگانش. ظرافت‌هایی که انگار زنان آسیایی می‌فهمندش و اگر غرب‌زده نشده باشند، هنوز دوستش دارند و حفظش می‌کنند، شبیه و نزدیک به آموزه‌های آسمانی. و نویسنده که خود بانویی شرقی است، این صفات زیبای بانوی شرقی را تمجید و تصدیق می‌کند.  
و در مقابل نشان می‌دهد که برای بسیاری مهاجرت فقط یک بهانه است برای رها کردن فرهنگ خودی و استحاله. چه بسیار ایرانی‌ها و یا حتی هندی‌هایی که در کشور خود، از فرهنگ‌شان فقط قرمه سبزی یا ساری را به خاطر دارند و نه آموزه‌های اخلاقی ظریف و دقیق آن را که باید درونی شده باشد.