آنچه در این بخش خواهید خواند:گفت و گو با احمدرضا درباره ی تنها بزرگی که می شد با نام کوچک صدایش زد. در این حجم اندوه، در این هیاهوی درون و برون در این درد بزرگ و در این تنهایی که حالا برایم ابدی‌ست، باید برای تو بنویسم و می‌نویسم؛ مثل خودت با قدرت مثل خودت با صلابت با اراده و مسلط اما با اندوه چراکه تو نیستی تا برایت بخوانم. نیستی که بشنوی و نیستی که بگویی خوب است. احمدرضا در این چند روز که نیستی هر آن چه مرا به شور می‌آورد و در ذهن‌ام می‌نشست، می‌خواستم زودتر بیایم به خانه و برایت بگویم که از چه شوریده شده‌ام و آن کسی که مثل من یا بهتر من مثل او از یک کلمه شوریده می‌شد تو بودی احمدرضا.